Ja, ik vind het spannend. Maar ik wil het niet toegeven.
Ik ben op driekwart van de brug als ineens de tranen komen.
Mijn hoofd zegt: “Doorzetten, volhouden.” Zoals ik dat altijd heb gedaan.
Op wilskracht ben ik tot hier gekomen. Maar nu lukt het me niet meer om de emotie tegen te houden.
Een moment van vertraging in de natuur
Samen met mijn man ben ik een paar dagen in Duitsland om op te laden. Lekker veel in de natuur zijn. Vandaag hebben we een uur gereden om een hangende brug te bezoeken. Het is er rustig. Want vroeg in het seizoen, grijze lucht en 6 graden. Maar daar laten wij ons niet door tegen houden.
Ik stap vol goede moed op de brug. Hij ziet er stevig uit, de kabels ook We gaan eens kijken wat er aan de overkant is.
De twijfel slaat toe
Maar hoe dichter ik bij het midden kom, hoe meer ik de brug voel wiebelen. Er loopt niemand voor me. Ik loop wéér voorop zoals ik dat zo vaak doe in het leven. En ik voel de spanning toenemen.
Ik word boos op mezelf dat ik dit voel. De andere bezoekers lijken nergens last van te hebben. Mijn gedachten tollen in mijn hoofd: Wat als ik stop? Wat als ik terugga? Ik hoef dit toch niet af te maken? Moet ik niet juist leren meer naar mijn gevoel te luisteren? Is dat niet ook een vorm van zelfvertrouwen?
Wat ik voel is vooral teleurstelling in mezelf. Ik blijf even staan. Laat de tranen komen. En op dat moment kan mijn man me steunen. We lopen samen verder naar de overkant.
De brug als symbool voor persoonlijke groei
En ik besef dat de brug symbool staat voor elk proces van verandering in je leven. Daar in het midden waar het ongemakkelijk is en waar je je onzeker voelt. Je wil niet terug maar je weet ook nog niet zeker wat er aan de andere kant is.
En dit is precies het punt waar veel mensen afhaken.
Je brein wil veiligheid en jij zoekt verandering
Want het oude was bekend. Misschien niet wat je wilde maar wel vertrouwd. En daar houdt ons brein van. Wat vertrouwd is voelt als veilig.
Het nieuwe is spannend en onzeker. Gaat je verwachting uitkomen? Is deze verandering de juiste keuze geweest. Je twijfelt aan jezelf, aan je kunnen. Heb ik hier wel het zelfvertrouwen voor?
Dit gevoel zie ik vaak terug bij mensen die overwegen om coaching te zoeken. Ze voelen zich moe, overweldigd of hebben het idee dat ze zichzelf zijn kwijtgeraakt. Ze proberen het al zo lang alleen te doen. Denken dat het “wel weer over gaat”. Maar blijven in hun eentje rondjes draaien in hun hoofd.
Wat veel mensen niet weten, is dat deze fase een naam heeft: de liminale fase. De tussentijd. Het ‘niemandsland’ tussen wie je was en wie je aan het worden bent.
En ja, daar gaat het wiebelen. Daar voel je je kwetsbaar. Maar het is ook de fase waarin je bewustzijn creëert. Waarin je oude overtuigingen loslaat en ruimte maakt voor meer zelfwaardering. Voor nieuwe keuzes. Voor rust.
Je hoeft het niet alleen te doen
Coaching bij stress en onzekerheid helpt je om die innerlijke brug over te steken. Er loopt iemand naast je die je twijfel begrijpt, die je steunt en je zelfvertrouwen terug laat vinden. Zodat jij niet opgeeft als de brug wiebelt en terug gaat naar de oude situatie.
Dus als jij voelt dat je wankelt… wees mild. Je bent niet zwak. Je zit in een groeiproces. Geef jezelf de kans om die overkant te ontdekken. En vertrouw erop dat je daar komt met meer bewustzijn, kracht en veerkracht dan toen je begon. Dat is de belofte van de tussentijd.
Naar de overkant
Wij moesten natuurlijk nog terug over de brug. Eerst hebben we nog wat foto’s gemaakt en daarna heb ik mijn man gevraagd om voorop te lopen. Dat maakte het voor mij voorspelbaar en veilig.
Herken je jezelf hierin? Voel je dat je ergens in het midden bungelt en niet goed weet hoe je verder moet? Je hoeft het niet alleen te doen. Coaching kan je helpen helderheid en richting te vinden, zodat je met meer vertrouwen je volgende stap zet. Zoek gerust contact voor een vrijblijvende kennismaking.